Na de openingsronde was Marc Govers koploper en dat beviel hem blijkbaar uitstekend want hij bleef tot en met ronde 21 op het pluche. Na de 14e speelronde bedroeg zijn voorsprong op Peter van den Hout zelfs 135 punten. Titelverdediger René Stadhouders nestelde zich in de 22e ronde op de troon en wist zich daar vier weken te handhaven. In ronde 26 nam Marc Govers de leidende positie weer over en bleef tot en met ronde 29 alleenheerser. Na speelronde 30 deed zich de unieke situatie voor dat hij en Peter van den Hout de koppositie deelden. In de voorlaatste ronde ( de 31e ) nam Peter voor het eerst de leiding om die in de slotronde niet meer af te staan. Sneu voor Marc die bijna de gehele competitie domineerde maar niet was opgewassen tegen de eindsprint van de kampioen. Tussen bovengenoemde “zwaargewichten” speelde Robbert de Wijs zich naar het brons.
René Gosens, William van den Bosch, Herman Maas en Peter François vormen de bekende gezichten bij de achtervolgers. Ook Frits Vink, Henk Verbrugge, Kesley Bul, Sjaan Brenders en Cees Prinse bevinden zich op bekend terrein. Bas van Wijk maakt door een ijzersterk seizoen een reuzensprong en Bart van der Ven is uit de top-tien gevallen. Jeugdlid Daan Pals en Peter François junior onderstrepen met een fraai puntentotaal de vooruitgang in hun spel.
Ondanks de felle strijd die er 32 ronden lang gestreden is, is de competitie in een buitengewoon sportieve en prettige sfeer verlopen. De lager geklasseerde spelers op de ranglijst hebben daarbij een belangrijke rol vervuld want zonder “sportieve verliezers” zijn er ook geen “vrolijke winnaars”.